Even aarden...

Het is alweer 3 weken geleden mijn vorige blog, waarin ik vertelde dat ik terug naar Lesbos zou gaan en inmiddels ben ik er.

Na een aantal drukke weken waarin ik nog verschillende fijne mensen gedag heb kunnen zeggen en verder nog wat zaken heb geregeld zoals contracten, huisvesting (wat best wel een groot dingetje was) en vervoer ben ik na nog een heel fijn weekend gisteren ochtend samen met paps, mams en Tom in de auto gestapt naar Schiphol om na een lunch, wat geknuffel wat tranen vanuit Amsterdam naar Athene en vervolgens naar Lesbos te vliegen. Hier en daar had ik nog even wat stressmomentjes omdat ik door vertraging op Schiphol even bang was mijn tweede vlucht te missen... maar dit is allemaal goed gekomen. Al moet ik zeggen dat ik me er ook aardig bij neer kon leggen hoor... Het is zoals het is en we zien het allemaal wel. Ik merk dat ik steeds beter leer relativeren.

Het vliegen was echt zo voorbij, tijdens de eerste vlucht raakte ik aan de praat met een meisje uit Athene die een weekend in Amsterdam was geweest, gezellig en lekker luchtig... nightlife, coffeeshop, Amsterdam was top... Hahaha!! Tijdens mijn tweede vlucht raakte ik in gesprek met een Zweedse man die voor twee weken vrijwilligerswerk ging doen voor een organisatie op Lesbos, ook gerelateerd aan de "vluchtelingen". Dat was een erg fijn gesprek over van alles, ook over hoe de situatie rondom vluchtelingen in Zweden was en dergelijke... Interessant allemaal, en goed om mijn Engels al een beetje op te frissen... Voor ik het wist waren we dan ook al geland in Lesbos... 

Afgelopen weken had ik me onbewust een voorstelling hoe het zou zijn om hier weer te zijn, hoe het zou voelen en wat ik zou gaan doen en hoe het team zou zijn. Dit omdat ik dan iets had om me aan vast te houden, ik had zo controle over de situatie. Vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstapte merkte ik dat ik dit gevoel volledig los kon laten. Ik herkende het vliegveld en hoe het er ging en ik voelde dat het allemaal gewoon goed was, ik merkte dat ik direct een bepaalde rust ervaarde die mij ook kracht leek te geven. Ik heb echt, echt, echt de juiste beslissing gemaakt door hier terug naar toe te komen... Het emotioneerde me wel eventjes hoor... Ook de gedachten over hoe ik als toch wel redelijk plattelandse lady binnen het team met allemaal krachtige dames (in mijn ogen) zou passen was ineens verdwenen... Lekker lekker gevoel.

Na mijn (zware zware) koffer van de band gepakt te hebben stond Petros al op me te wachten, de man die mijn huurauto bij zich had. Na wat papierwerk reed hij voor me uit naar mijn hotelletje toe waar ik de eerste nacht zou slapen. Behulpzame man, ik moet zeggen dat ik me nogal opgelaten voelde dat hij mijn zware koffer wilde dragen maar ik kreeg hem echt niet overtuigd dat ik het zelf zou doen. Dus hem maar heel heel erg bedankt!!

Na een nachtje in het schattige maar redelijk oude, stoffige hotelletje van twee oudere mensjes ben ik vanmorgen naar Mytilini gereden, dat op maximaal 10 minuutjes rijden lag van het hotel. Het rijden met de auto, het zien van de zee, het wandelen langs de haven van Mytilini… het deed wat met me. Ik had wat stress omdat auto rijden hier toch wel een beeeetje anders is, scooters komen overal vandaan en ik begrijp nog niet zo goed hoe hard ik overal mag rijden. Ook staat niet alles overal even duidelijk aangegeven dus toen reed ik per ongeluk al een één richtingsstraat verkeerd in... "Oops i'm sorry sir, that's nog so handy, it is my first day on beautiful Lesvos". hahaha, toen moest hij lachen en wenste hij me een fijne dag! 

In de middag in mijn appartementje aangekomen waar ik in ieder geval een maandje verblijf. Een heel fijn plekje, ik heb me direct geïnstalleerd. foto's opgehangen, kaartjes neergezet en mijn koffer uitgepakt. Mijn plekje... Mogelijk ga ik vragen of ik hier 3 maanden kan blijven...

Deze avond met de dames van BWC (Because We Carry) afgesproken. Samen pizza gegeten en wat gedronken, en vooral veel gekletst.... Morgenochtend om half 8 begin ik met werken op CampUS Kara Tepe en ga ik vooral eerst weer wat meedraaien en meekijken om vervolgens straks zelf dingen zelfstandig op te gaan pakken. 1 kerel die woont/verblijft op Kara Tepe belde mij vandaag al verrast op of het echt klopt dat ik op weer in Lesbos ben... Ja ja, dit klopt, hij was enorm blij en zelfs wat geëmotioneerd. Ik was trots op hem omdat zijn Engels zo verbeterd was. Aan de ene kant ben ik heel blij om iedereen die ik afgelopen zomer heb leren kennen weer te zien, anderzijds hoop je dat ze stappen hadden kunnen zetten in afgelopen half jaar. Een hoop hebben dit ook kunnen doen en zijn nu in Athene... Hoe het daar precies gaat ben ik nog niet helemaal achter, ik hoop daar komende tijd nog meer over te weten te komen.

Conclusie: Ik ben vandaag echt wel al een beetje geland, al zal dit nog wel wat meer tijd nodig hebben om volledig mijn draai te vinden, wel voelt ik me fijn en heb ik energie om eraan te gaan beginnen. Ik ga dan ook nu slapen aangezien om 6.30 uur (Griekse tijd) de wekker gaat.

Jep i know, het is een beeeetje een hak op de tak verhaal en alles staat een beetje in grote lijnen beschreven. Ik hoop dat het een beetje te volgen is voor jullie... 
Een nieuwe blog volgt binnenkort :)

Liefs vanuit Lesbos xxx
Eef

Weerbericht: 16 graden, zonnig, fris windje 
(en ohja, excuses voor de mogelijke spelfouten, ik heb het niet nagelezen...)