Een dag met een lach en een traan

Hey lieve allemaal, 

Wauw, er is alweer anderhalve week voorbij.. De tijd gaat echt enorm snel. 

Met mij gaat het over het algemeen goed, eergisteren had ik een minder dagje, het zat allemaal niet zo mee en daarnaast toch ook wel flink moe. Ik maak over het algemeen lange dagen, soms van 12 uur en dat in combinatie met veel (nieuwe) indrukken en dat ik het ook allemaal graag goed wil doen...

Zoveel indrukken en gedachten dat ik bijna niet weet waar ik moet beginnen met het schrijven van mijn blog... Ik ben afgelopen week meerdere keren aan een blog begonnen maar telkens liep ik vast.. So let's try again... Haha

Zoals ik net al zei, druk druk druk, het draaien van de breakfast shift waar we samen met het breakfast team bestaande uit weekteam vrijwilligers en resident volunteers het ontbijt klaarmaken en rondbrengen... Dit is vroeg maar de sfeer is zo fijn, muziek aan en knallen maar!! Goodmorning, kalimera en alle andere talen die tussendoor komen, ik hou ervan! De energie hier onder de mensen is zo fijn hier op Kara Tepe. ❤️ Wwat je geeft krijg je terug, en wat je krijgt geef je terug... 

Daarnaast ben ik bezig geweest met verhuizen van de teamhuizen samen met lieve collega's en hulp van twee residents. Ik vind het zo'n fijn gevoel dat de residents zoveel mogelijk overal bij betrokken worden. Niet alleen bij de verhuizing hoor. Maar ook het breakfast team, het werken als barber in de barbershop, de beautysalon, de Chai (soort koffie en thee barretje) op Kara Tepe... Het is een stukje menselijkheid, eigen regie en belangrijk zijn voor je medemens... Iedereen vindt het fijn om zich nuttig te voelen toch, sterker nog... Ik ben er redelijk van overtuigd dat je het nodig hebt zo nu en dan. 

Verder ben ik een aantal keren naar Moria (het grote kamp) geweest waar ik samen met een collega de beautymiddag en barbermiddag heb kunnen organiseren binnen de safespace voor vrouwen en voor jongens onder de 18 jaar (dit is beiden 1x per week). Dat zijn zulke fijne dingen om te kunnen doen. Die beautymiddag is bijvoorbeeld echt even pure quality time... Gezichtsmaskertjes opdoen, nagels lakken, wenkbrauwen en gezicht ontharen, henna... En vooral een hoop gekwek van de dames met allemaal verschillende afkomsten, wat heb ik al kunne lachen met deze ladies, al is het overzicht bewaren ook echt wel van belang... Ook de barbermiddag bij de jongens is populair. Als je haar maar goed zit... En terrecht hoor!! Ik merk dat ik het werken in de safe space bij de jonge jongens erg tof vindt. De situatie is natuurlijk pittig als je erover na denkt, allemaal jonge gasten onder de 18, alleen op de vlucht met allemaal een eigen verhaal, net zoals iedereen eigenlijk... Zo jong en kinds nog, maar al zoveel meegemaakt en doorstaan waardoor ze ook een bepaalde volwassenheid lijken te hebben. Boefjes, maar ook hele zachtaardige boys. Ze zoeken contact, zoeken naar grenzen maar zijn vooral toch wel echt opzoek naar erkenning en een bepaalde vorm van genegenheid. Verhalen zijn heftig en je kunt het je soms bijna niet voor te stellen, dit geldt trouwens voor iedereen hoor... Man o man, mensen zijn zo krachtig. Daar blijf ik me nog telkens over verbazen. Maargoed, terugkomend op de safe space van de jongens onder de 18.. de doelgroep spreekt me erg aan. Even een potje basketbal, een grapje of zomaar even praten en ze wat Engels bijleren, of zei mij iets van een andere taal. Ik zie uitdaging in deze groep, het is echt een stukje jeugdzorg op een ander level.

 Ohja, afgelopen maandagmiddag zijn we zoals elke week met het weekteam en een aantal resident volunteers naar Molyvos geweest en daarbij de lifejacket graveyard bezorgd.. Indrukwekkend hier weer te zijn... Alle zwemvesten van mensen die de oversteek hebben gemaakt, ieder zwemvest een eigen verhaal... De residents die mee waren deden ook hun verhaal, dit is overigens echt niet verplicht... Het mag, niks moet! Ik ga hun verhalen hier niet delen... maar echt onwerkelijk voor ons is het wel... Bizar wat mensen mee maken... Helden, stuk voor stuk zijn het helden! 🙏🏽

Vandaag was was een enorm dubbele dag... Vandaag begonnen met breakfast op Kara Tepe en daarna in de safe space bij de jongens op Moria geholpen met het pimpen van een gezamenlijke ruimte voor de jongens. Ze mochten zelf helpen met verven en schuren, maar ook quotes voor op letterborden verzinnen. Ze wilden allemaal zo graag helpen en zijn nieuwschierig, zoals iedereen eigenlijk... 

Tussendoor even naar Kara Tepe, onverwachts een topper (kerel), uit het breakfast team had aan het einde van de ochtend tehoren gekregen vandaag met zijn familie opgehaald te worden om te vertrekken naar Athene... Een volgende stap, maar ineens wel heel abrupt... De familie was blij, hij niet, en dat kan ik me voorstellen als je hier vrienden heb gemaakt en deel bent van een fijn volunteers team. Wanneer je je stempels hebt weet je dat het eraankomt hoor, een vertrek... maar wanneer precies weet je blijkbaar nooit ver van te voren. In dit geval werd het pas de dag zelf medegedeeld. Heftig, enorm heftig... Boosheid en verdriet zijn woorden die hij gebruikte om zijn emotie umte beschrijven. Vrienden die hij hier had gemaakt, zijn werkzaamheden binnen Kara Tepe en de veilige omgeving hier.. Ook zijn vrienden, die al meer vrienden hebben zien gaan waren enorm ontdaan en ik zelf ook moet ik zeggen. Ik zou de vriendschappen die ik in sommige gevallen zie broederschap willen noemen... Het is intens soms. In 1 week heb ik ook mooie herinneringen aan hem, zo'n goedzak dat hij is... Maar ook zo plots, ik wist niet dat dat zo ging... Ik kan me ook niet voorstellen dat dit goed is voor een mens.. Zo plots, zo plots... 

Afscheid genomen, een knuffel en al het beste wat ik hem en zijn familie maar kan wensen toegewenst, oprecht...

Daarna moest ik weer werken op Moria, beautymiddag.. Leuk, fijn, gezellig, nog gezongen voor een resident volunteer, it was her birthday, ze was zo blij! ❤️🎂

De avond was speciaal, een etentje met alle (resident) volunteers van because we carry, iets minder dan 60 man. Met auto's op en neer gereden van Kara Tepe naar Panagiouda om iedereen bij het restaurant te krijgen. Een hoop gezelligheid en lekker typisch Grieks eten. Een gezellige avond met een randje aangezien er toch ook wel wat dubbele gevoelens waren door het plotse vertrek, hij zou hier eigenlijk ook bij zijn... Maar ook was er na het eten een momentje waar we met een paar dansten en een aantal gasten deden hun eigen volksdans. Heel tof, binnenkort gaan ze het mij leren zeiden ze.. Haha

Nu in bed, met mixed feelings... Even alles laten bezinken... Maar dat komt goed hoor. 

By the way, het Eiland is prachtig, zondag was ik vrij en ben ik samen met Viv, een fijne collega het eiland gaan verkennen. Zomaar doelloos rondrijden, in soms wel heeeeel smalle straatjes maar ook door de bergen en langs de zee... Was leuk, was heerlijk!! 

Voor nu, weltrusten vanuit het momenteel koude Lesbos. Ik plaats snel een foto update met wat foto's van afgelopen week/weken. 

Liefs vanuit Lesbos. ❤️

Eef