Terugblikken op een bijzondere week

Hello hello Holanda,

Even terugblikken op de bijzondere week… Wauw,  afgelopen maandag was echt een perfecte start van de nieuwe week... Zondag avond nadat we even met het team samen kwamen, zijn we nog eeeeven een dansje gaan doen voor we naar huis gingen. Eeeeven een dansje werd dus uiteindelijk kwart over 2 slapen… Je zou zeggen, pijnlijk als je de volgende dag om 8uur moet beginnen maar nee... Ik had dit blijkbaar even zo nodig. Even lekker dansen en gek doen, een andere manier van ontspanning. Ik heb me voorgenomen dit eens vaker te doen.

Maandag ochtend ben ik direct aan de slag gegaan in de warehouse waar alles voor distributie opgeslagen ligt. Afgelopen maanden zijn er baby carriers (draagzakken/doeken) ingezameld en deze hebben we maandag ochtend allemaal gesorteerd samen met 4 draag consulentes die uit Nederland zijn overgevlogen voor een aantal dagen... Ik wist dus echt niet dat er zoveel verschil in baby carriers zat. Daarnaast begreep ik tijdens het sorteren niet waarom sommige niet goed waren en anderen wel... Ze zagen er toch prima uit...? Na even flink doorwerken aan het sorteren van de baby carriers heb ik daarna nog even met het team de Carry Bags volledig klaar gemaakt (Carry bags zijn tassen die worden gevuld met Sudocrème, een speentje, een flesje, een inbakerdoek, maandverband en een kledingsetje die moeders en hun pasgeboren baby krijgen). Een bijzonder mooie, warme gift om in deze omstandigheden het leven van een nieuw mensje en de familie en in dit geval specifiek de moeder wat kracht bij te zetten. Het zijn praktische spullen die je geeft maar de gift zelf is al zo speciaal en betekenisvol... Zien en gezien worden, daar gaat het uiteindelijk toch om? Net dat extraatje…

Na het klaarmaken van de carry bags en het sorteren van de Carriers hebben we met zijn allen heerlijk typisch Grieks geluncht in het dorpje Panagiouda, wat ik zelf een bijzonder mooi plaatje vind... Zo schattig en liefelijk aan een rustig haventje... Heel fijn!

Na de lunch zijn we met het team en de draag consulentes naar (kamp) Moria gegaan en zijn we bij de Olive Grove (als ik het goed heb… een stuk aan en inmiddels deels van Moria dat tot stand is gekomen doordat het kamp overvol was en zeker ook omdat sommige groepen mensen om verschillende redenen, waaronder rust en “veiligheid”, buiten het kamp een plek zochten. Zo is de Olive Grove tot stand gekomen, de naam heeft het te danken omdat het tussen de olijfbomen is, op een heuvel/berg). Daarboven, aan het einde van de Olive Grove zijn wij met onze groep in het zonnetje gaan zitten om uitleg te krijgen over waarom het dragen van een baby in een draagzak zo goed is. De geborgenheid en warmte, aanmaak van Cortisol, dopamine enzovoort enzovoort maar ook hoe je het moet dragen en waar je op moet letten. Ik heb fanatiek meegeschreven, ook kan het dragen van de baby voor zowel moeder (of vader) en het kind de verwerking van trauma stimuleren. Interessant weetje voor mijn onderzoek dat te maken heeft psychotrauma op de kampen... Daarnaast nog informatie over zwangerschap, temperatuur en dergelijke... Wat maakte het mij enthousiast, de open gesprekken die we met al de dames bij elkaar hadden… Uiteindelijk echt over alles. Daarna mochten we in de praktijk oefenen met speciale poppen die hiervoor bedoeld waren, gelijk aan een echte baby qua gewicht ook. Het proberen van verschillende baby carriers en het ervaren hoe het voelt was speciaal, ookal was het geen echte baby. Vanaf dat moment begreep ik de dingen die eerder verteld waren heel goed, die theorie viel op zijn plek door het te ervaren. (Tom, pas maar op, al die baby’s… Oke grapje!! haha) De geborgenheid, voor zowel vader/moeder als voor het kindje… Wat tof en speciaal dat ik dit heb mogen ervaren en leren tijdens mijn tijd hier. Daarnaast hebben we ook zooo veel gelachen ook, de foto's vertellen wel al genoeg denk ik zo. 😅😂

Toen toevallig een gezin met daarbij een moeder en een baby'tje in de armen gedragen voorbijkwamen gelopen hebben we direct een baby carrier aan haar gegeven. Met zorg en tijd is er met vooral handen, voeten en liefde uitleg gegeven... Wat bijzonder als zo'n moeder dan haar handen los durft te laten en het kindje veilig die zak tegen haar aan ligt. Zoveel dankbaarheid en blijdschap van haar. Ook het baby'tje zag er direct comfortabel en ontspannen uit... Die geborgenheid, veiligheid, het lichamelijke contact en het voor de ouders net wat minder zwaar maken lichamelijk tijdens als die kilometers die ze dagelijks lopen. De warmte voor beiden en de hartslag van de vader of moeder die het kindje hoort en geruststelt. Speciaal… Dit uitdelen en uitleg erbij geven voelt als iets wat er op meerdere gebieden zo toe doet, en de echte distributie begon dinsdag pas! ❤️

S ‘avonds met het hele team nog wat gegeten en echt over van alles en nog wat gekletst. Weer was er zoveel openheid en allemaal vrouwen/meidenpraat. Anticonceptie, spiraaltjes, bevallen, moeder zijn. En ook mijn blooper van de week heb ik vertel. Wel grappig als ik deze nu ook met jullie deel trouwens (No shame, echt een Eef actie namelijk) Ik ging voor de Carry Bags voor pasgeboren babies langs een hoop Pharmacies om spullen die hierin moesten te kopen. Ook hadden we 46 fopspeentjes nodig. Even daarvoor had ik het Engelse woord ervan opgezocht aangezien het een woord ik dat je niet iedere dag gebruikt en mijn Engels ook niet zo top is... Pacifier is het in het Engels. Dus ik met mijn beste Engels in de Pharmacie, vraag ik om 46 Satisfiers… De apotheker keek me wat apart aan en vraagt of ik dit zeker weten wel bedoel… Dus ik check het voor de zekerheid nog even… Shit nee, ik bedoel Paciefiers… Oeps Satisfiers zijn toch echt wel even wat anders… Hahaha, achteraf heel grappig dit…  

Oké, we gaan weer verder met mijn ervaringen van afgelopen week.

Maandag had ik dus een hele positieve en lekkere flow, perfecte start van de week
Dinsdag hebben we de distributie van de Carriers op Moria gedaan. Leerzaam en interessant om het stukje organisatie daarachter te ervaren en hier deel vanuit te mogen maken. Kun je het je voorstellen. Een “kamp” verblijfplaats zeg ik liever… waar (ik weet het niet precies) rond de 6000 mensen van alle leeftijden en nationaliteiten verblijven in isoboxen, tentjes in allerlei soorten en (kleine) maten en hutjes. Weinig tot geen ordening in de nummering van de tenten en de gebieden. Althans, dit is voor velen niet echt duidelijk. 

Het team in 3 groepen verdeeld en met tassen vol babydragers en in ieder team een consulente op pad in een afgesproken gebied.

 Ik vind het lastig om woorden te vinden voor deze ervaring en ik weet ook niet of ik er veel woorden aan moet geven. Zoals San, “een collega” afgelopen week verwoorde naar het team. Soms is het goed om een gevoel een gevoel te houden en hier geen woorden aan te geven, juist omdat het op die manier iets van jezelf blijft… Ik begreep wat ze hier mee bedoelde… Daarnaast is er niet 1 woord dat deze ervaring samen kan vatten als geheel omdat het erg dubbel is. Door dat je ieder huisje en tentje afgaat zie je veel van de omstandigheden en het leven daar, heel veel. Dit is indrukwekkend en schrijnend soms om te zien in vergelijking met ons luxeleventje. Bij veel hutjes hebben we de carriers buiten aangedaan bij vaders en moeders en hierbij uitleg gegeven. Bij enkele, vooral woensdag ochtend toen het wat rustiger was omdat we terugkwamen bij de mensen die dinsdag niet thuis waren, mochten we binnen komen… Zo ook bij een liefelijk en zacht Afghaans koppel die in een isobox verblijft. We mochten binnen komen omdat de carriers op maat zijn en we daarom even mochten kijken hoe groot hun zoontje was. Door meerdere dekens die op touwtjes hingen, net als gordijnen moesten we heen om bij hun deel van de isobox te komen. In die isobox woonden namelijk nog een gezin. Daar lag het mannetje in diepe slaap op het tapijt met een bodywarmer over zich heen. Wat een lief mannetje, zo diep en rustig te slapen. Wij gaven aan dat het een prachtig kindje was. Ouders probeerden ons iets uit te leggen met handen en voeten maar we kwamen er niet uit in dit geval. Vervolgens pakte papa een formulier erbij, hier stond op Depakine…. Toen ging bij mij een belletje rinkelen… Depakine ken ik van mijn werk... Dit is gedrag beïnvloedende medicatie dat overprikkelde zenuwen en hersenen tot rust brengt… Dit kleine mannetje heeft dus mogelijk epilepsie of een andere stoornis…. Via google translate liet ik ouders weten dat ik het begreep en gaf ik aan dat de consulente die bij mij was veel verstand heeft van carriers. Ik vertelde welke positieve werkingen het kan hebben op hechting, gedrag en dergelijke. Ouders lieten merken dat ze het begrepen en wilde erg graag een carriers. Ze deden het bij elkaar voor lette erg goed op. Ook zag ik de liefde voor hun zoontje, op de manier hoe ze naar hem keken en hoe fanatiek ze de drager zo goed mogelijk om wilde doen. Toen we klaar waren gaven we aan dat we hun het allerbeste toe wensen, zoals we dat eigenlijk voor iedereen hier toewensen, en oprecht! Nog een gemeende knuffel en een hand waarop we vervolgens weer verder gingen naar de volgende, een moeder en een baby van 3 weken oud dit keer…  

Na het uitdelen op Moria hebben de consulentes met het weekteam nog rond de 80 carriers uitgedeeld op Kara Tepe. Op Kara Tepe is alles zoveel preciezer omdat hier precies bekend is wie waar woont en hoe oud iedereen is. Het was dus enkel een lijst opvragen en de juiste adresjes opzoeken. Ik ben even meegelopen met een consulente en een weekteamvrijwilligers. Wat een wereld van verschil. Waar je op Kara Tepe rustig rond kan lopen met gevulde tassen met dragers en af en toe eens nieuwsgierig een vraag krijgt van een kind of volwassene, was het op Moria een stuk onrustiger…. Voor mij werd het ineens zo zichtbaar wat levensomstandigheden kunnen doen met een mens… Ik neem mensen die “hebberig” waren ook totaal niets kwalijk. Sterker nog, ik begrijp het en het enige wat je dan kunt doen is iemand duidelijk maar vriendelijk te woord staan, en vaak ook met een grapje of een lolletje. Positiviteit en liefde straalden we stuk voor stuk uit tijdens het uitdelen van de carriers, zonder moeite!  Het was bijzonder, rauw, kwetsbaar, krachtig…Samen hebben we dit gedaan, I am because we are.

Hoe het buiten om deze ervaring met mij gaat? Het is bovenal heel fijn hier te zijn en ik voel me goed. Maar het gaat op en af met me hoor, ik heb er ook echt dagen tussen zitten dat ik niet lekker in mijn vel zit en dat ik om het minste verdrietig werd. Dit wordt nu langzamerhand wel minder. Ik merkte dat ik erg veel moeite had dat ik de eerste weken nog niet voor de volle 100 procent mee kon draaien. Puur omdat ik nog niet alles wist en weet (wat ook volkomen logisch is). En als er dan iets misgaat of even niet loopt zoals ik zou willen raakt me dit en voelt het ook wel een beetje als falen, ook voel ik me dan soms alleen wat ik helemaal niet ben hoor. De lieve dames om me heen, we zijn er voor elkaar en we hebben het hier dan ook over gehad. Niks is falen hier, blijven beseffen dat we hier zijn omdat we voelen iets te moeten doen, niet omdat de baas dit wil of omdat het ons opgedragen wordt, niet voor heel veel geld of wat dan ook. Omdat wij iets willen en kunnen doen. “We zijn hier op een mega vluchtelingenkamp waar 6000 man woont en waar logisch, frustraties zijn, ja duh!! Tuurlijk gaat het wel eens niet zoals je zou willen!!”  Dit zei iemand me toen ik huilde en baalde van een activiteit die mis ging, ze had gelijk. Ik mag het niet als falen zien! Dit kost me nog wat tijd, ik ben soms zo perfectionistisch en streng voor mezelf... Loslaten, loslaten Eef!  Volgende week proberen we het weer en dan misschien net iets anders. We doen wat we kunnen en het meeste gaat goed, dat motiveert!

Ik plaats straks wat foto’s van afgelopen weken (wat, wat, wat, gewoon alweer bijna een maand voorbij!) Daarbij ook foto’s van de kinderactiviteit op Kara Tepe waar we een slinger hebben gemaakt door kussenslopen aan flarden te scheuren en aan een touw te knopen. Dit vonden de kids echt heel leuk om te doen. Als leeuwen heel sterk en hard en als muisjes heel zachtjes en voorzichtig…. Wat een lol en fanatieke teamwork! Taal maakt niet uit! De slinger gaan we waarschijnlijk ophangen bij het Chaipoint (plaats waar koffie en thee gehaald kan worden en waar bankjes en tafeltjes staan, soort van sociaal pleintje waar iedereen rustig kan zitten en lekker kan kletsen).

En het laatste leuke nieuws om mijn blog mee af te sluiten. Paps en mams komen half April langs, en Tom begin Mei. Zo blij, zo blij!!!

Oke, dit was ‘m weer, mijn blog 😊

Lieve groetjes en knuffel vanuit Lesbos,
Eef 

Ohja, het houdt niet op, haha. Als laatste wil ik dit toch nog even kwijt! Het is trouwens super tof om nieuwe dingen te weten te komen over tradities, culturen en religies. Sommige dingen die ik dacht te weten worden totaal ontkracht. Heel interessant is dat. Als je wilt en kunt, kijk dan ook eens verder dan onze eigen gewoontes en gebruiken en motiveer een ander dit ook te doen. Ik wordt hier zo nu en dan eens uitgenodigd om bij een gezin in de isobox een kopje chai te komen drinken, zelfs al spreken ze nog geen woord Engels.. Super gezellig, in Nederland zijn er vast ook voldoende mogelijkheden en al denk je er alleen al eens over na... Het is echt tof, er ontstaat wederzijds begrijp wat vervolgens weer zorgt voor verbinding. Dat is echt heel mooi en gezellig en grappig om te ervaren. (Maaaaaah, zukke wijze praat! Haha Jep!)